Dziś, w wieku 94 lat, zmarł Karol Mitoraj – doktor nauk przyrodniczych, docent w Ośrodku Badawczo-Rozwojowym Kauczuków i Tworzyw Winylowych w Oświęcimiu, odznaczony Złotym Krzyżem za wybitne osiągnięcia w tworzeniu i wdrażaniu postępu technicznego.
Większość kęczan miała jednak okazję poznać go w zupełnie innych okolicznościach. Pan Karol był uczestnikiem niemal każdego Spotkania przy armacie, organizowanego przez kęckie Muzeum. We wspomnieniach pracowników muzeum, dawnych znajomych i osób, które miały okazję rozmawiać z nim w kuluarach, rysuje się obraz bardzo powściągliwego, skromnego i nie lubiącego chwalić się człowieka o niebywałej wiedzy historycznej na temat naszego miasta.
Był ostatnim żyjącym nauczycielem tajnego nauczania w Kętach. Od 1940 roku działał w szeregach konspiracji w Związku Waliki Zbrojnej. Oto fragment jego wspomnień z kwietnia 2011 roku: W naszym domu, obejmującym dość obszerne zabudowania gospodarcze, prawie zawsze kogoś ukrywano. Przewinęło się 8 osób i wszystkim udało się szczęśliwie przeżyć okupację. […] W 1943 r. włączyłem się również w akcję wysyłania paczek żywnościowych do obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu. W roku 1944 udzielałem tajnych korepetycji w zakresie szkolnego programu gimnazjalnego.
W późniejszych wydarzeniach życia wciąż przejawiał się jego silny charakter i przywiązanie do wartości narodowych. 3 maja 1946 roku Karola wraz z grupą kilkuset studentów Uniwersytetu Jagiellońskiego aresztowano oraz oskarżono o udział w manifestacji trzeciomajowej.
Po przejściu na emeryturę czynnie zaangażował się w życie społeczne miasta. Był członkiem kilku komisji Urzędu Gminy Kęty, a latach 1991 - 1995 przewodniczącym Zarządu Dzielnicy Stare Miasto.
O świetnym stylu pisarskim Pana Karola można przekonać się, czytając jego artykuły w XV Almanachu Kęckim– Wyryte w pamięci. Wspomnienia z czasu wojny i okupacji, oraz w XVI Almanachu Kęckim – Za kurtyną konspiracji. Nieprzeciętna narracja tych tekstów przybliża i plastycznie odrysowuje wspominane czasy. Prywatnie w wieku 71 lat pan Karol postanawia zadbać o swoją kondycję fizyczną, odkrywając w ten sposób swoje kolejne życiowe hobby – uprawianie turystyki górskiej.
Nie mam żadnej mapy, ale droga, którą przeszliśmy, bardzo głęboko utkwiła w mojej pamięci. Tak głęboko, że nawet później, po roku wydawało mi się, że mógłbym ją bezbłędnie przejść. Gdy przymknąłem oczy mogłem wiernie odtworzyć w swojej wyobraźni poszczególne jej etapy, nazwy niektórych wiosek, drogowskazy, a nawet charakterystyczne stare, przydrożne drzewa. Resztki tej nadzwyczajnej wyobraźni przestrzennej jeszcze mi pozostały. Mogę ją teraz sprawdzić w górskich wędrówkach, które są obecnie moją pasją. Karol Mitoraj ”Wyryte w pamięci” |
Wspomnienia z dawnych Kęt